Άμα περιγράφεις μια ζωντανή εικόνα, έναν πίνακα ζωγραφικής βγαλμένο μέσα από τη φύση: "Άσπρα σπίτια κάτασπρα τα βερικοκιά τα κεραμίδια τα γαλανά παραθυρόφυλλα τ' άλογα τα κανελιά, μες τον αυλόγυρο τ' άσπρα μες το πράσινο τα μπαλκόνια μάλαμα και θάλασσα"..., τότε σίγουρα διαβάζεις Γιάννη Ρίτσο: "Τα μουλάρια στον ανήφορο της πέτρας
και τα γαϊδουράκια μες τ' αγκάθια ψάθες και μαχαίρια και καλάθια μες τ' αμπέλι γέλια"...,
και τον Τρύγο του, μελοποιημένο από το Νίκο Μαμαγκάκη, με τη γάργαρη φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου: "Δάχτυλα και γόνατα στήθια και σαγόνια μες το μούστο ματωμένα κόκκινες φωτιές κι ιδρώτα στις κατηφοριές το χρυσό κακάρισμα της κότας... Κι όπως γαλανίζει το βραδάκι το μαβί, το βιολετί να κι η Παναγιά στη δημοσιά πλάι στα κάρα στα κουδούνια στα σταμιά, και στα κλαδωτά μαντήλια, να τη η Παναγιά να κρατάει στην ασημένια της ποδιά πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια"...και τότε γνωρίζεις πως, όσο υπάρχουν τέτοιοι Έλληνες -Ποιητές και μελωδοί και ερμηνευτές- όλα μπορεί και να αλλάξουν κάποτε. Κι αν δεν αλλάξουν, τότε εσύ, θα επιλέγεις να σε πλανεύουν τέτοια τραγούδια, μήπως και περάσεις την κρίση όσο γίνεται πιο αναίμακτα και πιο...μελωδικά! Μα δεν είναι υπέροχη η εποχή του Τρύγου;
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι που οι μεγάλοι τρυγούσαν τα αμπέλια και μετά "πατούσαν" τα σταφύλια... Όποιος έχει παρόμοια βιώματα από τέτοιες εικόνες, με καταλαβαίνει απόλυτα...
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι που οι μεγάλοι τρυγούσαν τα αμπέλια και μετά "πατούσαν" τα σταφύλια... Όποιος έχει παρόμοια βιώματα από τέτοιες εικόνες, με καταλαβαίνει απόλυτα...
Υ.Γ Προτείνω να μην ακούσεις μόνο το υπέροχο αυτό τραγούδι, δες και το βίντεο, με τους πίνακες ζωγραφικής...
________________________ Μια Πέτρα ____________________ Foto ________________________